Al sinds het allereerste begin komen er elk jaar weer kinderen, jongeren en volwassenen mee op onze kampen. Veel van hen gaan jaren mee als deelnemer en kiezen er vervolgens niet zelden voor om ook nog jaren mee te gaan als staflid. Maar wat trekt deze mensen zo aan? Waarom kiezen zij er jaar na jaar weer voor om deel te nemen aan onze kampen?
Hieronder een een aantal ervaringen van mensen die mee zijn geweest en ons achteraf lieten weten wat ze hadden beleefd.

Heeft u ook een ervaring die u met ons wilt delen? Graag!
Neem daarvoor contact met ons op via de contactpagina.

 

‘Zeilkamp 2015’

Kamp: Zeilzwerfkamp | Door: Kiek Korevaar (17, deelneemster)

Afgelopen zomer ben ik voor de tweede keer mee geweest met het Zeilzwerfkamp van Helios. Toen ik me voor de eerste keer opgaf, wist ik eigenlijk niet heel goed wat ik kon verwachten. Het zeilen van plek naar plek leek me heel gaaf: veel avonturen beleven en slapen op de boot. Dat moest wel een heel leuk kamp zijn! En dat klopte. Het was een geweldige week vol prachtige ervaringen en avonturen.
Vooral in het eerste jaar was het weer erg goed. Er stond veel wind, dus er kon veel worden gezeild. Ik had niet veel ervaring, maar dat maakte niets uit. Ik had een bootleider die erg goed kon zeilen en mij hielp en in een week leer je veel! We zeilden van plek naar plek, en als we ergens aankwamen, pakten we alle spullen uit en maakten we de boten klaar voor de nacht. Maar voor het slapen werd er eerst nog gegeten en gezongen. ’s Avonds was er een groot kampvuur en kon je prachtige sterren zien. Tussendoor deden we veel spelletjes en activiteiten, zoals het nachtzeilen.
Ik heb in een week veel vrienden gemaakt, die ik nog steeds zie. Ook kan ik nu stukken beter zeilen en ben ik van plan om als ik klaar ben met school mee te gaan als staflid. Gewoon, omdat ik er niet genoeg van kan krijgen!

‘Mijn meisjes’

Kamp: Kinderkamp Berka | Door: Anne Bruins (tentleidster)

De stem van een van mijn mede stafleden maakt mij wakker. Een koud gezicht, maar de rest van mijn lichaam nog lekker warm. Ik kijk naar de negen slapende gezichtjes om mij heen. Ik schiet wat warme kleren aan en ga naar buiten, naar de andere stafleden. Slaperig in de ochtendzon kijken we elkaar aan en beginnen te zingen. Eerst rustig, maar steeds swingender verspreiden we ons om de tenten open te maken.
Als bij mijn tent de flappen opzij gaan, zitten al mijn meisjes mediterend – met ogen dicht – voor in de tent. Dan gaan de ogen open, kijken ons ondeugend aan en de eerste slappe lach van de dag is weer geboren.
Het was als kind altijd lastig uit te leggen wat de kampen precies leuker maakte dan de vakanties naar Frankrijk, Turkije of Spanje. Het was ”gewoon heel erg leuk”. Maar nu ik staflid ben geweest denk ik dat geheim te hebben ontdekt. Al vanaf februari beginnen de voorbereidingen. Eens in de zoveel tijd komen we als staf bij elkaar om plannen te maken voor de twee zomerweken. De week voor kamp zijn we al op het terrein om de tenten te versieren, spellen voor te bereiden, de keuken in te richten, etc. Tot de dag waarop wij, als een goed op elkaar ingespeelde groep, klaar staan om de kinderen te ontvangen.
Tijdens kamp is er elke ochtend en soms in de avond een vergadering. Wat waren de diepte- en hoogtepunten van de dag? Wat zijn de karakters van de verschillende tenten? Is er een kind dat extra aandacht nodig heeft? Hoe voelt de staf zich? Al deze vragen worden gesteld. En elke ochtend staan we als groep op met het idee: dit moet weer een onvergetelijke dag worden. En elke avond gaan we slapen met de herinneringen van die dag. Welk kind had het minder leuk gehad? Welk kind vond het fantastisch?
Kortom, het geheim is volgens mij: aandacht. Aandacht voor de voorbereiding, elkaar, de omgeving, de sfeer, de activiteiten en de kinderen natuurlijk. En hoe cliché het ook klinkt: Het kost een hoop energie, maar dit krijg je dubbel en dik terug door de kinderen: bijvoorbeeld door voorvallen zoals ik aan het begin beschreef. Kamp is een plek waar je aandacht leert hebben om van zoiets kleins ongelooflijk te genieten.
En dan gebeurt het. Het lied dat je zingt is het mooiste lied van de wereld, omdat je het met aandacht zingt. Het brood dat je eet is het lekkerste brood van de wereld, omdat je het met aandacht eet. Mijn tent was de leukste tent van de wereld omdat we twee weken met aandacht voor elkaar en voor wat we deden leefden.
En los daarvan: ze waren gewoon de leukste… daar kan ik natuurlijk verder ook niks aan doen.

‘Gevolgen op korte termijn en op lange termijn’

Kamp: Vakantie’vier’kamp | Door: Nelleke Doornebal (ouder op kamp)

Mijn kinderen zijn drie en vijf jaar oud. Ik houd van kamperen, maar ik ben alleen met de kinderen. De oudste is verlegen en onzeker en plakt meestal stevig aan mij vast. De jongste daarentegen is een ondernemende driftkikker die kans ziet in meer dan zeven sloten tegelijk te lopen en als je hem daarvan weg houdt, niet meer te genieten is. Dat kampeert niet zo makkelijk, met één kind aan je been geplakt en tegelijk voortdurend nummer twee in de gaten moeten houden…
Op Vakantie’vier’kamp hoef ik in elk geval niet zelf te koken en zijn ze ook een dagdeel in een kindergroepje, zodat ik even mijn handen vrij heb. In de loop van het kamp gebeurt er van alles met de kinderen en met mij. De oudste, die aanvankelijk helemaal geen zin heeft in een groepje zonder mama, begint steeds losser te worden. Af en toe ben ik hem zelfs “kwijt”. En als ik hem een keer zomaar op schoot zie springen bij een staflid schieten de tranen in mijn ogen; dit heb ik hem nog nooit zien doen bij iemand anders dan zijn ouders. De jongste voegt zich in het ritme van het geheel en de driftbuien nemen af. En ik, ik ontspan. De voortdurende alertheid neemt af, ik merk dat ik niet alleen de kar hoef te trekken, maar dat we met z’n allen de kinderen “dragen”. En ik geniet eerlijk gezegd ook heel erg van het eten: ik hoef niks te bedenken, niks te organiseren; de bel gaat en ik schuif aan met de jongens en het eten is elke dag weer heerlijk! Ik voel me verwend. Ik voel me ook gevoed door de volwassen groep waar ik aan deelneem.
We gaan vaker. We genieten alle drie op onze eigen manier. Als we het terrein opkomen, verandert mijn oudste “moederskindje” in een zelfstandige ondernemende jongen. En de jongste zie ik steeds vaker verantwoordelijkheid nemen voor nota bene de “regels” van het kamp.

Nu zijn de jongens elf en dertien. Ze hebben nu de leeftijd dat ze zelf kiezen. Ze gaan voor het tweede jaar op kinderkamp. Dat willen ze het liefst. Toen ik begon aan het vakantie’vier’kamp heb ik nooit beseft wat een basis ik ze daarmee zou geven. Ze zijn allebei gegroeid aan de kampen. En als de oudste deze “gewoonte”, deze ervaring niet had gehad, zou “alleen” op kamp nooit de keuze zijn geweest. En de jongste zou vast niet ergens heen gewild hebben waar je je iPad niet mee mag nemen…
Zo realiseer ik mij dat het Vakantie’vier’kamp teweeg heeft gebracht dat mijn jongens nu als vanzelfsprekend zich begeven in een wereld waar je gezond kunt groeien naar lichaam en ziel.